رشد سریع امور مالی غیرمتمرکز (DeFi)، توکن‌های غیرمثلی (NFT) و بازی‌ها باعث افزایش استقبال از بلاک چین اتریوم شده و آن را با مشکل ازدحام مواجه کرده است. با توجه به اینکه ظرفیت فعلی شبکه اتریوم به‌اندازه‌ای است که تنها ۱۵ تراکنش بر ثانیه را پشتیبانی می‌کند، این ازدحام به ایجاد گلوگاه‌ها و افزایش کارمزد تراکنش‌ها منجر می‌شود.
همچنین، برخی از نرم‌افزارهای غیرمتمرکز (dApp) که روی بلاک چین اتریوم ساخته شده‌اند، گاهی به‌خاطر این ازدحام غیرقابل‌استفاده می‌شوند.
مهاجرت اتریوم به یک شبکه مبتنی بر اثبات سهام که از تکنیک «شاردینگ» (Sharding) استفاده می‌کند، می‌تواند بخشی از این فشار را که روی لایه اول قرار دارد کاهش دهد. اتریوم برای این کار شبکه جدید را به چندین شارد یا زنجیره فرعی تقسیم می‌کند تا فشار روی شاردهای مختلف توزیع شود و ضمن کاهش ازدحام شبکه، ظرفیت تراکنش‌ها را نیز افزایش دهد.
با این حال، پیاده‌سازی کامل شبکه جدید اتریوم (موسوم به اتریوم ۲.۰) چندین سال طول می‌کشد و در حال حاضر هیچ نشانه‌ای از کاهش تقاضا برای استفاده از شبکه اتریوم در آینده نزدیک دیده نمی‌شود. از این رو، نیاز مبرم به راهکارهای مقیاس‌پذیری باعث شده است که به‌جای تمرکز بر ارتقای عملکرد لایه اصلی اتریوم، استقبال از فناوری‌های لایه دوم که روی لایه اول و اصلی این شبکه اجرا می‌شود سرعت بگیرد.
لایه دوم و فناوری‌های مرتبط با آن، راهکارهای متفاوتی برای مقیاس‌پذیری اتریوم ارائه می‌دهند که هریک مزایا و هزینه‌های خاص خود را دارد. برخی از این راهکارها عبارت‌اند از:
پلاسما
زنجیره‌های جانبی
کانال‌های وضعیت و کانال‌های پرداخت
رول‌آپ‌های آپتیمیستیک
رول‌آپ‌های زی‌کِی
والیدیوم
پروتکل‌های تجمیع‌کننده
زنجیره‌های پلاسما بلاک چین‌های جداگانه‌ای هستند که به اتریوم متصل می‌شوند. از آنجا که این زنجیره‌ها مانند کپی‌های کوچکی از شبکه اصلی اتریوم هستند، به آنها «زنجیره فرزند» (child chain) هم گفته می‌شود. زنجیره‌های فرزند از ترکیبی از قراردادهای هوشمند و روش‌های اعتبارسنجی رمزنگارانه استفاده می‌کنند تا بار تراکنش‌ها را از زنجیره والد کم کنند.
هر یک از زنجیره‌های پلاسما مکانیسم خاص خود را برای تأیید بلاک دارد و به‌صورت دوره‌ای به زنجیره اصلی اتریوم گزارش می‌دهد. آنها در صورت مواجهه با اختلافات مربوط به تأیید تراکنش‌های مخرب، از امنیت اتریوم برای حل‌وفصل آن استفاده می‌کنند.
