ورود سرمایه های سازمانی به رمزنگاری فقط اکنون در حال شروع است، اما تکنولوژی نوید می دهد بازارهای آینده را فراتر از رمزنگاری بهبود بخشد.
بسیاری از تاجرانی که از طریق سرمایه گذاری سنتی وارد بازارهای رمزنگاری می شوند ، ممکن است مشتقات را بعنوان وسیله ای برای پیش بینی و مصون سازی قیمت در نظر بگیرند.
در مورد مبادلات و ابزارها گزینه های زیادی وجود دارد، با این حال، معامله گران قبل اینکه در این بازارِ به سرعت در حال رشد، دلشان را به دریا بزنند ،باید چند تفاوت اساسی بین معاملات آتی رمزنگاری و معاملات آتی سنتی را در نظر بگیرند.
3 نکته ای که هر معامله گر رمزنگاری باید در مورد مبادلات مشتقات بداند:
ابزار های مختلف
تاجرانی که از بازارهای سنتی وارد ارز رمزنگاری می شوند ، به قراردادهای آتی با تاریخ انقضا مشخص عادت می کنند.
گرچه قراردادهای با انقضا مشخص را می توان در بازارهای ارزهای رمزنگاری یافت، اما بخش قابل توجهی از معاملات آتی رمزنگاری در قراردادهای دائمی است که به آن معاملات دائمی نیز گفته می شود.
این تغییرات در قرارداد های آتی تاریخ پایان مشخصی ندارد ، یعنی معامله گر می تواند موقعیتی باز را به مدتی نامحدود حفظ کند.
صرافی هایی که قراردادهای دائمی ارائه می دهند از مکانیزمی به نام “نرخ تأمین مالی” استفاده می کنند تا به صورت دوره ای اختلاف قیمت بین بازارهای قرارداد و نرخ های نقطه ای را متعادل کند. اگر نرخ بودجه مثبت باشد ، قیمت قرارداد دائمی بالاتر از نرخ نقطه ای است_ بلند مدت ها هزینه ی کوتاه مدت ها را میپردازند. برعکس ، نرخ تأمین مالی منفی به این معنی است که کوتاه مدت ها هزینه های بلند مدت ها را پرداخت می کنند.
علاوه بر این ، تاجرانی که از سرمایه های سنتی وارد ارز رمزنگاری می شوند ، می توانند از قابلیت انتقال موقعیت های خود در مبادلات مختلف استفاده کنند.
در مقابل ، مبادلات ارزهای رمزنگاری شده معمولاً مانند باغهای محصور شده عمل می کنند ، به این معنا که انتقال قراردادهای مشتقات از طریق سیستم های عامل غیرممکن است.
